p
	AMUZAJ DIALOGOJ
	Verkis: Albert Lienhardt
	Dialogo 13    Sinjoro Adek(A) promesas al sia edzino Marta(M) fariĝi pli hejmeca
	M: Kien vi iras, Adolfo?
	A: Kiu diras al vi, ke mi iras ien, Marta?
	M: Ne demandu tiel hipokrite!... Se vi ne intencas
	el-iri, kial do vi ĵus prenis vian surtuton?
	A: Nu... Por iomete aerumis ĝin, en la vespera aero.
	M: Do, mia supozo, ke vi volas eliri, estas ĝusta.
	A: Vi estas sagaca virino, Marta. —Kun via afabla permeso, mi nur volas
	movi miajn krurojn, ekstere.
	M: Kiu parolas pri permeso?... Almenaŭ, vi povus diri ĝin antaŭe.
	A: Jes. Vi pravas, Marta. Sen-kulpigu min!
	M: Kaj mi?... Ĉu, eble, mi ĉiam restu hejme?
	A: Nu, ja ankaŭ povas eliri...
	M: Kion vi diras? Ankaŭ mi povas?... Kaj kiu faros la hejm-laborojn? Kiu
	lavos la telerojn, gardos la infanojn, flikos viajn ĉemizojn...?
	A: Ne ekscitu viajn nervojn, Marta...! Mi ja nur devas iri iomete en la keglo-klubon...
	M: Kial vi devas iri en tiun malbenindan klubon?... Vi ne devas, vi volas;jen la vero.
	A: Fakte, mi devas kaj volas. Mi, eble, ankoraŭ ne diris al vi, ke oni petis
	min fariĝi prezidanto...
	M: Kion mi aŭdas?... Fariĝi prezidanto?... Tio ankoraŭ mankis.
	A: ... sed mi ne intencas akcepti tiun postenon.
	M: Mi tre insiste konsilas tion al vi.
	A: Krome, en la simfonia orkestro, oni proponis al mi fariĝi vicprezidanto.
	M: Ĉiuj sanktuloj helpu!... Kial ne ankaŭ direktoro en la drogisto-sindikato?
	A: Vi preskaŭ divenis... Tie mi fariĝu ĝenerala sekretario.
	M: Sed nun finu, kaj faru paŭzon! Alie, mi forkuros kun miaj infanoj.
	A: Tamen, ne tro-igu tro, Marta!
	M: Estas vi, kiu tro-igas... Ĉiu-vespere, vi havas alian pretekston, por ne
	resti hejme, ĉe via familio.
	A: Sed nun, la situacio ŝanĝiĝos.
	M: Kia-maniere ĝi ŝanĝiĝos?
	A: Mi intencas ĉesigi mian aktivecon en kelkaj societoj, en kiuj mi estas membro.
	M: Ĉu vi diras la veron, Adolfo?
	A: Jes. Kompreneble... Tio ebligos al mi resti hejme pli ofte....
	M: Estus bone, se tio estus vera.
	A: ... kaj pasigi la vesperon kune kun vi.
	M: Ĉu mi kredu je miraklo??
	A: Kial ne? Foj-foje, okazas mirakloj.
	M: Aŭskultu, Adolfo! Ne diru mensogojn! Jam plurfoje, vi promesis tion al mi...
	A: Sed ĉi tiun fojon, mi ceerte tenos mian promeson.
	M: Kial pli certe nun, ol antaŭe?
	A: Ĉar la kuracisto malpermesis al mi trinki pli ol du glasojn da biero, ĉiu-vespere.
	M: Mi devos skribi dank-leteron al la kuracisto... Kaj kiam komenciĝos
	via nova viv-maniero?
	A: Kiam? Nu... tuj! Mi volas diri: morgaŭ.
	M: Kiam ne jam hodiaŭ?
	A: Ĉar, hodiaŭ vespere, mi devas iri en la keglo-klubon, por anonci mian eksiĝon.
	M: Ĉu vi ne povas fari tion skribe, per-letere?
	A: Ne, ne... Por tio, mi devas iri persone. —Do: ĝis poste.
	M: Sed, espereble, ne post nokto-mezo, kiel kutime.
	A: Nu, eble iom antaŭe. Se ne okazos ia malhelpo...

                                    前一课      下一课      返回目录